02/10/2021
Vanochtend vroeg in Trastevere.
De zon tekent geluidloos op de oude muren. De zwaluwen gieren boven mijn hoofd.
Er is niemand die mijn sandaalstappen kan horen. Zo nu en dan een Peng!Peng! van de klokkentoren.
De geur van verse koffie dwarrelt door de stille straten.
Daar is de koffiebar. Als in een verlengstuk van mijn huiskamer krijg ik zonder iets te vragen mijn perfecte cappuccino voor me neer gezet: flink warm, veel schuim, geen suiker, tipje cacao. Met een servetje neem ik een nog warme cornetto uit de kleine vitrine.
Als een liefdevolle vader plaatst de barman zwijgend de geurende cappuccini voor zijn slaperige klanten. Hij hoeft hen niets te vragen, hij weet precies hoe zij hun bakkie wensen: melk, schuim, temperatuur, suiker, alles perfect, zoals ze het lang geleden éen keer hebben laten weten. Een leven lang herhaalt zich dat iedere ochtend.
Een blik in de krant, een opmerking over de politiek, een grap over het voetbal, en het ontbijt is op. De dag kan beginnen.