Zonder benzine

Mijn scooter valt stil.

Ik ben op een kilometers lange landweg.

Er is niets dan wuivend groen, duizenden klaprozen tot aan de horizon en twinkelende vogels. De stralende zon en blauwe hemel doen alsof ik aan het strand lig. Maar nee, ik ben op weg naar een rondleiding, nog 30 km te gaan, de groep wacht.

Te voet dan maar, en duwen. Was die scooter altijd al zo zwaar?

Ik passeer de dames in de bloeiende berm, die, op hun mooist, op klanten wachten. Ze controleren hun lippenstift nog maar weer eens in een spiegeltje. We groeten elkaar vriendelijk.

Dan stopt er een auto. Of ik soms zonder benzine ben. “Wacht hier, ik ben zo terug!”

Scooter op de standaard, en ik uitblazen, afkoelen.

Er stopt weer een auto. “Ben je zonder bezine? Wacht maar, ik haal wel even een paar liter in deze fles. Ik had je net al gezien en ik ben een fles water gaan kopen, daar ga ik nu mee naar het tankstation. Ben zo terug!”

Zo ontzettend enorm geweldig aardig en warm. 

Een half uur later dender ik, dankzij deze geweldige automobilisten, weer verder op mijn scooter, door de kuilen in de weg, naar mijn rondleiding in het centrum van Rome. En ik mocht de benzine niet eens betalen. Zo dankbaar! 😍😍